รู้สึกสูง…เพียงเพราะเหยียดคนอื่นให้ต่ำลง
จากบทความก่อนหน้าที่อ้างอิงจากวรรณกรรมสามก๊ก ศึกเกงเล้ง: เมื่อความรู้ปราศจากปัญญาและประสบการณ์ ได้รับความสนใจจากผู้อ่านเกินคาด มีท่านหนึ่งกรุณาชี้แนะให้เขียนบทความแนวนี้เป็นระยะ ๆ ผู้เขียนเห็นตาม และขอนำเสนอตามนี้ครับ สามก๊ก ... วรรณกรรมที่มนุษย์ใช้เป็นกระจกสะท้อนความหมายของอำนาจมานานนับศตวรรษ มีเหตุการณ์หนึ่งที่ผู้เขียนมักหยิบขึ้นมาคิดเสมอ ไม่ใช่เหตุการณ์รบพุ่ง ไม่ใช่กลศึกพิสดาร แต่เป็น “ถ้อยคำสั้น ๆ” ที่ทำให้เห็นชัดว่า มีอำนาจบางชนิดที่บางคนใช้กดหัวคนอื่นไม่ต้องถือดาบ เหตุการณ์นั้นคือวันที่ เล่าปี่ หนีภัยการเมืองและจำต้องมาพึ่ง โจโฉ ในวุยก๊ก แบบคนไร้แผ่นดิน แต่ไม่ไร้ศักดิ์ศรี ส่วนโจโฉต้อนรับเขาในฐานะผู้มีอำนาจควบคุมราชสำนักทั้งแผ่นดิน แต่มีอัตตาเต็มหัวใจ ระหว่างการสนทนาต่อหน้าขุนนางวุย เมื่อมีผู้ถามถึงภูมิหลังของเล่าปี่ โจโฉเพียงยิ้มบาง ๆ แล้วตอบด้วยน้ำเสียงเรียบ แต่ก็เด่นชัดเพียงพอว่ากำลังเหยียดหยัน “เล่าปี่นั้น เดิมก็แค่คนขายรองเท้าและสานฟาง… ไร้เชื้อสายสูงศักดิ์ใด ๆ” ประโยคนี้เหมือนการเอามือกดหัวคนตรงหน้าอย่างแยบยล ไม่ต้องเสียงดัง ไม่ต้องใช้อำนาจแข็งกระด้...